Είναι μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα, έπρεπε να βρίσκομαι κάπου έξω και να απολαμβάνω ήλιο και καφεδάκι. Είμαι μπροστά στον υπολογιστή χαζεύω διάφορες ιστοσελίδες και βαριέμαι βαριέμαι βαριέμαι. Το μάτι μου πέφτει σε ένα αρθράκι με πάρα πάρα πολλά like και σχόλια. Το άρθρο αναφερόταν σε ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων. Η κοπέλα πάλευε με τον καρκίνο και ο αγαπημένος της δεν την εγκατέλειψε, αντίθετα στάθηκε πλάι της με όλη του την αγάπη και την δύναμη.
Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στο internet βρήκα πολλές τέτοιες υπέροχες ιστορίες. Η Sara, η Martha, η Αλέκα, η Μαρία, ο Αλέκος, ο Δημήτρης και άλλοι πολλοί, ατελείωτα τα παραδείγματα.
Επειδή όμως εγώ είμαι φύση θέση αντιδραστικό ον, σκέφτομαι την Δήμητρα, την Αργυρώ, το Μαράκι, τον Αλέξη.... που διαβάζουν το ίδιο άρθρο με μένα, κοιτάζουν την καρέκλα δίπλα τους και είναι άδεια.
Μελαγχόλησα για μια στιγμή μονάχα, κοιτάζοντας την άδεια καρέκλα δίπλα μου.
Αλλά σκέφτηκα: "Οκ ο πρίγκηπας δεν θα έρθει ακόμα, ίσως κουτσάθηκε το άλογο, ίσως έχασε το χαρτάκι με την διεύθυνση."
Εγώ μέχρι τότε έχω δυο επιλογές ή να μαραζώσω κοιτάζοντας την άδεια καρέκλα ή να βγω έξω διασκεδάσω και να αγαπηθώ. Η αγάπη μας περιβάλλει από παντού. Είναι η οικογενειά μας, είναι οι φίλοι μας, είναι αυτοί που μπορεί να μας χαμογελάσουν, να μας βοηθήσουν σε κάτι ακόμα κι αν δεν μας ξαναδούν ποτέ στην ζωή τους. Κυρίως και πάνω από όλα είναι η αγάπη που έχει ο καθένας από εμάς για τον εαυτό του.
Το αποφάσισα θα πάρω τον εαυτό μου και θα πάω να τον κεράσω παγωτό στην λιακάδα και μετά θα αράξουμε σε ένα παγκάκι και θα χαζεύουμε τους περαστικούς, που ξέρεις μπορεί να περάσει και κανενας πρίγκηπας.....
Α και μην ξεχάσετε όσο θα περνάτε καλά με τον εαυτό σας και όσους αγαπούν, κάθε βράδυ να γυαλίζετε τα γυάλινα γοβάκια, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου χτυπήσει την πόρτα. Κι αν δεν πιστεύετε εμένα μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν η Sara, η Martha και τόσοι άλλοι.
Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στο internet βρήκα πολλές τέτοιες υπέροχες ιστορίες. Η Sara, η Martha, η Αλέκα, η Μαρία, ο Αλέκος, ο Δημήτρης και άλλοι πολλοί, ατελείωτα τα παραδείγματα.
Επειδή όμως εγώ είμαι φύση θέση αντιδραστικό ον, σκέφτομαι την Δήμητρα, την Αργυρώ, το Μαράκι, τον Αλέξη.... που διαβάζουν το ίδιο άρθρο με μένα, κοιτάζουν την καρέκλα δίπλα τους και είναι άδεια.
Μελαγχόλησα για μια στιγμή μονάχα, κοιτάζοντας την άδεια καρέκλα δίπλα μου.
Αλλά σκέφτηκα: "Οκ ο πρίγκηπας δεν θα έρθει ακόμα, ίσως κουτσάθηκε το άλογο, ίσως έχασε το χαρτάκι με την διεύθυνση."
Εγώ μέχρι τότε έχω δυο επιλογές ή να μαραζώσω κοιτάζοντας την άδεια καρέκλα ή να βγω έξω διασκεδάσω και να αγαπηθώ. Η αγάπη μας περιβάλλει από παντού. Είναι η οικογενειά μας, είναι οι φίλοι μας, είναι αυτοί που μπορεί να μας χαμογελάσουν, να μας βοηθήσουν σε κάτι ακόμα κι αν δεν μας ξαναδούν ποτέ στην ζωή τους. Κυρίως και πάνω από όλα είναι η αγάπη που έχει ο καθένας από εμάς για τον εαυτό του.
Το αποφάσισα θα πάρω τον εαυτό μου και θα πάω να τον κεράσω παγωτό στην λιακάδα και μετά θα αράξουμε σε ένα παγκάκι και θα χαζεύουμε τους περαστικούς, που ξέρεις μπορεί να περάσει και κανενας πρίγκηπας.....
Α και μην ξεχάσετε όσο θα περνάτε καλά με τον εαυτό σας και όσους αγαπούν, κάθε βράδυ να γυαλίζετε τα γυάλινα γοβάκια, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου χτυπήσει την πόρτα. Κι αν δεν πιστεύετε εμένα μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν η Sara, η Martha και τόσοι άλλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου